Yemekler ve İnsanlar

Sofralarda çeşit çeşit yemekler bulunur. Her ailedeyse elinin lezzeti olan bilirkişi… Çorbadan, zeytinyağlılara, etlisinden, pilav çeşitlerine, tatlısına, tuzlusuna ne zengindir sofralarımız.

İçinde yemek pişen eve ev derim ben. Tencere, çatal, kaşık ve insan seslerinin birbirlerine karıştığı sofraların kurulduğu evler.

Babamlar on kardeş. Ailenin büyük erkek çocuğu babam olduğundan bizim evde misafir eksik olmazdı. Canım annem hep hazırlıksız yakalanır, çünkü gelenler Tanrı misafiridir. Sofraya oturtulmadan, karınları doyurulmadan o evden gönderilmez. Hele gelen misafire “Aç mısınız?” diye asla sorulmaz. Allah ne verdiyse annem mutfağa girer. Pratik ve hızlıdır. Geçmişten gelen geleneği sürdürür. Misafirle oturmaz, ayakta sofranın etrafında döne dolaşa çorbasını hep soğutur. Bir gün sıcak çorba içtiğini hatırlamam.

Annem deyince aklıma barbunya gelir. En güzelini o yapar çünkü. Babam deyince ıspanaklı yumurta. Hiç unutmam küçüğüm, babamın mutfağa girdiği görülmemiş. “Ben size ıspanak yapayım da görün.” dedi. Şaşırmış, meraktan seyre dalmışım. O ıspanağın tadı hiçbir zaman unutulmadı…

Kayınvalidem deyince dolma ve ıspanaklı börek. Ne çok ıspanak var hayatımda Allahım! ? Anneannemin makarnası, babaannemin etli patatesi, yengemin katmeri diye uzuyor bu liste…

Demem o ki, her insan bir yemekle kodlanıyor benliğimize. Belki ondan sebep hep bir koku ile anılarında kalmak istedim çocuklarımın. Kurabiye kokusunu uygun gördüler. Ne zaman kurabiye pişse evde bir bayram havası. Ağız tadımız hiç bozulmasın diye dua ederek…