Anneanne evinde çocuk olmak; hele bir de kız çocuğuysan tadından yenmez. Her yaşımda o günleri hatırladıkça yüzümde mutlak bir tebessüm var olacak şüphesiz…

Belki de yemeklerle iç içe olmamın nedeni anneannemdir. Zira annem beni hep mutfaktan kovardı ama ben bacadan girerdim. Anneannem öyle miydi… Oturturdu dizinin dibine ve ne yapıyorsa benim de elimden geldiğince yapmama izin verirdi. Ah canım anneannem…

Onunla pazara gitmek büyük bir keyifti benim için. O pazarcı amcalarla yarı sohbet yarı pazarlık havasındayken ben çoktan her şeyden yemiş olurdum. Sonra da hamal amcaların arabalarına alınan ürünlerle biner ve eve dönene kadar yemeye devam ederdim.

Reçellik malzemeler, yemeklik malzemeler ve tabi ki mısır… Ah o mısır o mısırları çiğ yiyemediğim için pişmiş haline giden o pazar ve arası süren yolculuk asla bitmezdi benim için.

Mısırların heyecanı düdüklü tencerenin düdüğü bütün evi inletip kokusu da heryeri sarınca bendeki sabırsızlık da en üst seviyeye ulaşmış olurdu zaten… O koçanların içindeki suyu emmeyi de anneannem öğretmişti galiba, hep bilir ağzının tadını…

Anneanne evinde çocuk olmak, bununla ilgili bir hikaye serisi oluşturabilirim gerçekten! Sadece o günlerdeki çocuksu mutluluğumu hatırlamak ve size de yaşadığınız mutlulukları hatırlatmak için…

Sevgiler…

Melek Burcu Yakar